Poorita

Nagrereklamo ka na naman. Kasi hindi ka makakabili ng bagong Havaianas ngayong linggong 'to. Sabi mo, atat na atat ka nang madagdagan ang flip-flops collection mo. Bugnutin ka. Mainitin ang ulo. Kasi ang kati na ng paa mo at gustung-gusto mo nang maisuot ang hinahangad mong bagong labas na design at awang-awa ka sa sarili mo habang tinitingnan ang mga taong palabas ng tindahan bitbit ang kanilang bagong biling pares. Nakangiti sila sa'yo, parang nang-iinsulto. Pero hindi mo ba naisip ang libo-libong mga bata sa buong Pilipinas na nagtityagang maglakad papunta sa eskwelahan ng nakapaa dahil hindi nila kayang bumili ng isang pares na tig-sisikwenta pesos na tsinelas? Ilang pares na kaya ang pwedeng bilhin ng isang pares mo ng Havaianas? Ngayon, naiinsulto ka pa rin ba?

Ayan ka na naman. Hindi mo na naman inubos ang chicken joy na inorder mo. Sabi mo, busog ka na. Sana, hindi ka na lang umorder ng ganun karami. Lagi ka na lang nagrereklamo. Na kesyo makunat ang manok o di kaya matigas ang pagkaluto, masyadong maalat, nakakasawa. Alam mo ba na sa pag-uwi mo ngayong gabi, gising pa ang mga taong mamumulot ng mga buto ng manok na hindi mo kinain. Pag-aagawan nila ang mga ito sa basurahan ng iyong paboritong fastfood, kokolektahin at lulutuin uli para me pantawid-gutom lang. Buti ka pa nga, kahit Jollibee, me pambili ka. Sila, nagtitayagang kainin ang mga tira-tirang buto na itinapon mo. Naalala ko tuloy yung kanin na pinabayaan mong mapanis nung isang araw. Sana inilagay mo na lang siya sa supot at ibinigay sa basurero. Sana, may isang pamilya ka nang napakain kahit papano. Sana malaman mong marami ang namamatay sa gutom habang nabubundat ka sa pagtatapon ng pagkain.

Ansaya-saya mo pala kanina. Kumakanta ka pa habang naliligo. Malamang, ginagamit mo ang iyong mamahaling gluta soap habang walang katapusang bumubuhos ang tubig mula sa shower. Nung isang araw nga, sabi mo ikaw na ang ang pinakakawawang tao sa mundo kasi andami mo nang trabaho at hindi mo na nagagawa ang magbabad sa jacuzzi. Alam mo bang wala pang tubig ang mga taong sinalanta ng matinding bagyo sa Bicol? Nahihirapan silang maghanap ng malinis na tubig na pwede nilang inumin. Sa katunayan, kahit maruming tubig, wala silang mainom. Naalala ko tuloy ang itinapon mong mineral water na di mo naubos kahapon.

Hindi ka na naman pala pumasok sa Trigo. Sabi mo kasi, idadrop mo na siya kasi hirap na hirap ka na. Ayaw mo talaga sa math. Ayaw mo na rin pumasok sa eskwelahan. Sayang naman ang sem na 'to, sana tapusin mo na. Libo-libong mga bata diyan ang atat na atat na makapag-aral pero hindi sila nabibigyan ng pagkakataon kasi wala silang perang pambayad sa tuition o pambili ng notebook o pamasahe man lang. Kaya karamihan sa kanila, nagsasaka na lang sa bukid, nakukuba sa katatrabaho sa plantation ng tubo at pinya, nagtatahong, nambabasura, namamalimos, nagrarugby. Hindi ka nga talaga pumasok kasi nakita kitang tumatambay sa Starbucks buong maghapon kasama ng mga barkada mo.

Ano bang meron dun at sobrang mahal? Di ba pare-pareho lang ang amoy at lasa ng kape? Sabi mo, ambience ang binabayaran dun. At ang additional whipped cream. Sabi mo pa nga, maganda ang couch nila, hindi masakit sa mata ang ilaw at minsan, gwapo ang barista. Ah, kaya pala. Sana nararamdaman din yan ng mga tao sa Pilipinas na walang ibang kinain sa buong buhay nila kundi kape.

Alam kong hindi mo kasalanan na naging mahirap sila. Pero sana, marunong kang magpahalaga kung anong meron ka. Masyado bang mahirap para sa'yo ang iabot ang kahit isa mong kamay para matulungan sila?