Year of reaping

Last year had been very, very good, a year of firsts for me. Naniniwala talaga akong swerte ang otso sakin.

Biggest blessing ko ang pagkakaroon ko ng break to do my first full length film. Kaya sobrang maraming salamat kay Jim for that. Anlaki ng utang na loob ko sa kanya pati na rin sa mga taong tumulong ng walang pagdadalawang-isip para mairaos ko sia. I did TYG kasi marami akong gustong patunayan sa mga pipol who made my life quite not so good in 2007 at sa tingin ko, naitulay ko ang mensaheng gusto kong sabihin sa kanila. Naprove ko na ang point ko at masaya na ako dun.

Pero hindi pa tapos ang mga bagay-bagay dahil marami pang iikutan ang TYG kaya nung 2008, medyo nagtanim lang ako at namuhunan. Sa 2009, alam kong pipitasin ko na ang mga bunga ng mga pagod at sakripisyo naming mga bumubuo sa pelikula. Ang tanging purpose na tapusin ang pelikula para lang iprove ang aking sarili ay nag-expand na sa mas malawak na mga bagay-bagay katulad ng paniniguradong marami ang makakapanood nito, dito sa Pinas at sa labas ng bansa. Kaya maganda ang magiging bungad ng taon dahil sa wakas, maipapalabas na rin kami sa Indiesine (January 21). And TYG’s good fate is just starting, nararamdaman ko.

This year, first time ko rin maexperience ang kakaibang high at naramdaman ko kung paano maging star. Char. Ito yung blessing na never ko inambisyon at inexpect. January pa lang, nalaman ko nang nominated ako sa Asian Film Awards. Hindi pa nagsisink-in sa akin kung gaano kabigat yun, hanggang ngayon. Andun ang mga stars ng Asya at big deal siya sa Hongkong. Naramdaman kong maging celebrity dahil angganda ng treatment nila sa amin, sobrang first class accommodation, libre pamasahe, sarap ng mga pagkain at pinaramdam sakin, importanteng tao pala ako, har. Ang point ko lang pala, ansarap ng makapunta sa ibang bansa ng libre.

Pangarap ko ang magka-URIAN dati. At nung nanominate ako, aba, grabeng sobrang heaven. Di man ako nanalo, feeling winner na rin. Never sa buhay ko rin inisip na magkaroon ako ng pagkakataon na magtrabaho sa GMA News and Public Affairs pero ansaya ko dahil nakapagdirect ako ng isang episode ng Case Unclosed. Wow. May isang tv episode na ako. Dati, lalabas lang ako na mainterview sa isang dokyu, masaya na ako. Ito, ginawa ko pa. Ayun tuloy, medyo nabuhay na naman ang pangarap kong bumili ng sarili kong tv station at ang pangarap kong maimpluwensiyahan at baguhin ang tv viewing habit ng mga Pinoy.

I grew up thinking na hindi ako marunong magsulat. Nung binigyan ako ng opportunity to write Daybreak, nag-alangan ako kasi matagal ko nang iginive up ang katotohanang bopol akong magsulat. Pero nagawa ko siya. Nagawa ko at natuwa ako sa resulta. Kaya ko rin pala. Sana this year, maging legitimate writer na ako. Feeling jetsetter din ako kasi pabalik-balik ako ng lipad sa Davao. Kadalasan, umuuwi lang ako once a year pero this year, ginawa ko lang siyang Cubao and I got to stay ng matagal-tagal kaya tuwang-tuwa ang nanay ko. At ang matagal ko nang pangarap na mailagay ang picture ko sa newspaper ay natupad na. Philippine Daily Inquirer at Mindanao Times at that. Sosyal. And last year din, nagkaroon nako finally ng matagal na matagal ko ng pangarap na macbook pro, si Briccio (derivative: Daybreak.. Break.. Briccio). Ansaya!

I gained friends last year. Ang mga taong hindi ko close dati, close ko na ngayon. Ang mga personalities na nababasa ko lang sa newspaper dati, close ko na rin. May mga taong hindi ko pa nakikita na naging friends ko rin. At last year, naramdaman kong tumaba ako. Ng sobra. Lalo na during the last quarter nung nagtagal ako sa Davao at kain lang ako ng kain. Hay, ansaya ng buhay.

Sana magpatuloy pa ang ganitong moda this year and I’m looking forward to doing more films, gain more friends and travel more. Soon. Nararamdaman kong it is a better and more fun year. Go Ox!