“Hindi ‘ata matamis ang cotton candy nila”, inabot mo sa kanya ang sukli sa bente.
“Nilibre ka na nga, angal ka pa.” Nakangiti siya. Ngayon ka lang niya nilibre simula nung magkakilala kayo.
May hanging dumaan. Lagi na lang kayong nauubusan ng sasabihin, hindi man lang nag-uusap ang mga mata niyo. Iniiwasan ninyong magkatinginan, siguradong magkaiba kayo ng dahilan.
“Inom tayo”, hindi ka nakangiti.
Kadalasan, siya ang na-eexcite sa ganitong imbitasyon pero may kakaiba sa galaw ng kanyang mga daliri. “Tumataba na ako.”
Alam mong nagdadahilan lang siya. Matagal-tagal din kayong hindi nagkita. Dumaan ang kariton na nagbebenta ng mga walis, salamin at basket.
“Balang araw, magiging photographer din ako”, sabi mo.
“Ikwento mo naman sa akin kung paano mo siya nakilala.”
“Random lang. Sa kung saan-saan.”
Hindi na siya nagtanong pa. May kakaiba sa galaw ng kanyang mga mata. [Pakiramdam niya balewala sa’yo ang kanyang absence]. Laging may dalang drama sa buhay ang pink na cotton candy.
2 shouts:
there is a familiar feeling int his post. hahaha. i dont know why.
ey vanilla, melancholia ba ang feeling na iyon?
Post a Comment